Ik kan kaartlezen!

Beerpong was iets minder spectaculair dan ik had gedacht. Ik heb even staan kijken maar het leek me niks. Wel was het gratis; klinkt dat niet als muziek in de oren? Ook de sangria is gratis voor vrouwen. Wat veel spectaculairder was dan beerpong is kaartlezen!

Samen met Julia zou ik naar het huis van een aantal Braziliaanse meisjes en 2 Nederlandse meisjes gaan waar zich ook meer Nederlandse mensen zouden verzamelen. Van Calle Alonso de Orozco moesten wij naar Calle Infantes. Kaartlezen doe ik nooit. Ondanks dat mama het geweldig vindt om onderweg naast de tomtom ook een kaart bij de hand te hebben (en mij probeert aan te steken omdat het ‘zo leuk is om te zien’), vind ik het helemaal niks! Ook als we met ons 5jes op vakantie gaan en de metro pakken, maak ik liever foto’s van de anderen voor het metrobord dan het zoeken van de juiste metrolijn. Dus, voor het eerst met een plattegrond van Sevilla in de hand gingen Julia en ik op pad. Eerst rechts en dan kunnen we straks oversteken voor een klein straatje. Oh even tussendoor; de straatjes zijn hier SMAL, niet normaal.. We gingen direct de mist in; straat voorbij gelopen! Weer terug. Dan stond een straat weer niet op de plattegrond, dan hielden we de kaart weer verkeerd waardoor we weer 2 straten terug moesten. En plotseling stonden we op een plein met bussen. Dat kon niet meer misgaan. En toch ging het mis; totaaaaaaaal verkeerd gelopen en Julia die snapte al helemaal niks van de kaart. Het kwam dus op mij aan. Toen zijn we even gaan zitten en hebben we de kaart goed gedraaid en zijn we maar gewoon weer gaan lopen. Op een gegeven moment zei ik; YES, WE FOUND IT! Want na de straat waar we liepen, zou het zijn! Maar die straat heette heel anders.. SHIT. Uiteindelijk maar daar in de buur rondjes gelopen en plotseling waren we in Calle Infantes! Pfoee. Schrik niet, maar na maar liefst 45 minuten stonden we eindelijk voor de deur. Als je de weg weet doe je er denk ik hooguit 20 minuten over. Daar zijn we even binnen geweest en dat is echt een gigantisch studentenhuis. Een paar badkamers, een paar keukens en miljoenen kamers. Plotseling ging de deur naast de keuken open en wie stond daar? PAUL FROM AUSTRALIAAA YOU KNOWWW. Dat is dus een jongen uit mijn klas. Hij lacht altijd heel schattig en ik dacht dat hij een jaar of 21 was, maar hij is 26. Heel grappig, want ik wilde nog vragen of hij ook meeging naar dat studentenhuis. Maar ik dacht; straks vind hij het niet leuk en dan zit ik met de gebakken peren. Dus ik had hem niet gevraagd. Maar dat bleek dus niet nodig; hij woonde er zelf al!

Op school is het erg leuk, vooral door Inma en Adrian. Dat zijn mijn leraren, ze zijn te grappig en hebben veel geduld. Vandaag hebben we in de ochtendles van Inma gezongen. Een liedje om de onregelmatige werkwoorden in een bepaalde verleden tijd te onthouden. Jaja.. een kinderliedje. Eerst zong Inma het liedje voor, daarna gingen we met z’n allen. Toen werden we in groepjes van 3 geplaatst en moesten we per groep een deel van het liedje zingen. Natuurlijk zaten de 2 uitersten bij elkaar; ik (slecht) en Felly die in een koor zingt. Grr. Het Canadese meisje Sarah heeft moeite met de uitspraak. Daarom gingen we de klinkers oefenen. Zet een lach op je gezicht (tanden niet op elkaar) en zeg heel hard en kort; EEE. Zulk soort rare, lachwekkende dingen doen wij hier.

En dan het zonnetje.. Kennen jullie die nog? Vandaag was hij er weer hoor! We hebben zelfs zonnebrand gekocht bij de apotheek! Te lekker. OOOH en ik heb nieuwe laarzen gekocht! Ik had ze ook al bij de Zara in Groningen gezien maar daar waren ze niet in mijn maat. Hier had ik de goeie maat van de rechterschoen te pakken en vervolgens zie ik alleen maar een grotere linker. Belachelijk. Ik heb op 3 verdiepingen gezocht en op verdieping 3 vond ik natuurlijk de goeie linkerschoen! Dus; gekocht!

Laterrrr